«Η μεγάλη πατάτα» είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Η Λέλα Στρούτση, εκτός από εξαιρετική εικονογράφος και ενίοτε συγγραφέας, πρέπει να είναι και μια φανταστική ξεναγός. Μέσα από τις δουλειές της μας ταξιδεύει σε ένα σωρό ενδιαφέροντες χωροχρόνους, από τα προϊστορικά χρόνια έως το διάστημα. Για να δούμε, υπάρχει κάπου-κάπως-κάποτε μια «πατάτα» στο έργο της;
Ακόμη και γάτος να μην είσαι, σίγουρα ξέρεις ότι όταν σε ρωτάνε ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα, η πιο σωστή, κλασική, τίμια και ξηγημένη απάντηση είναι να πεις: «Α, μα είμαι τελειομανής, πού να σας τα λέω, μεγάλη κατάρα.». Οπότε στην πονηρή και ύπουλη πατατοερώτησή σας θα απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια: «Αφήστε, ζω ένα δράμα, δεν μπορώ να κάνω πατάτες! Μεγάλος καημός.». Το οποίο, εννοείται, δεν είναι ελιγμός, αλλά μία μεγάλη αλήθεια στην περίπτωσή μου.
Παρ΄ όλα αυτά, επειδή είστε εσείς, θα σας αποκαλύψω ότι έχω φτάσει πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού, όπου παραμονεύουν πατάτες βραστές, τηγανητές, φούρνου, πατατάκια, τσιπς γλυκοπατάτας, πατατοσαλάτες, πουρέδες και όλα τα συναφή. Τι εννοώ: Πολλά από τα βιβλία που έχω εικονογραφήσει έχουν πλήθος πληροφοριών που μπορεί να έχουν να κάνουν με την προϊστορία, την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο.
Αυτή είναι μία περίπτωση όπου μπορεί να γίνουν πατάτες επικών και αυτοκρατορικών διαστάσεων, για παράδειγμα να φτιαχτούν μουστάκια σε αρχαίους Σπαρτιάτες ενώ δεν είχαν (οπότε τα έσβησα γρήγορα γρήγορα), να ζωγραφιστούν πατάτες σε βυζαντινά πιάτα ενώ ήταν άγνωστες εκείνη την εποχή (οπότε θα ήταν πραγματικά μεγάλη πατάτα αν ζωγράφιζα μία μεγάλη πατάτα για το δείπνο του Ιουστινιανού), να ζωγραφιστεί ο Παρθενώνας κατάλευκος ενώ ήταν χρωματιστός (αμέσως τον χρωμάτισα όταν το κατάλαβα ευτυχώς δεν πρόλαβε να τον δει η συγγραφέας!), να φτιαχτεί σε ένα βιβλίο για δεινόσαυρους ένας ωραίος Ρωμαίος λεγεωνάριος με το όνομα Κουετζαλκοάτλους, ενώ ο συγγραφέας περιγράφει ένα προϊστορικό πτηνό με αυτό το όνομα (εκεί έβαλα στην άκρη τα Αστερίξ που διάβαζα και άνοιξα μία προϊστορική ζωολογία για να βρω άκρη).
Τώρα που το σκέφτομαι όμως, με προβληματίζει κάπως το γεγονός ότι «Η μεγάλη πατάτα» με κάλεσε να μιλήσω για τις πατάτες που έχω κάνει. Χμ… μια στιγμή! Σας αφήνω για λίγο για να ξεφυλλίσω όλα τα βιβλία που έχω εικονογραφήσει, μήπως και τελικά κάτι, κάπως, κάπου μου έχει ξεφύγει.
Για να πω την αλήθεια, νιώθω περισσότερο την ανάγκη να πάρω συμβουλές από νέους δημιουργούς, παρά να δώσω εγώ. Πάντα, το «νέο» είναι από μόνο του κάτι συναρπαστικό, φρέσκο και πολύ δυνατό. Αν, όμως, ένας νέος δημιουργός επέμενε και απειλούσε να μου πετάξει μία καυτή πατάτα αν δεν του δώσω εδώ και τώρα μία σοφή συμβουλή, θα του έλεγα ότι η μεγαλύτερη «πατάτα» είναι ο φόβος.
Ο φόβος ότι δεν θα τα καταφέρουμε (ενώ όλοι οι άλλοι σίγουρα θα σκίσουν), ο φόβος να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας (που τα θεωρούμε θεοπάλαβα), να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας και να χτυπήσουμε μεγάλες πόρτες, ο φόβος να αφεθούμε, να εκφραστούμε και να δημιουργήσουμε ελεύθερα, ο φόβος να βγούμε εκεί έξω, να πλησιάσουμε τους άλλους, να μιλήσουμε ειλικρινά, να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό. Πιστεύουμε ότι αυτός ο φόβος μας προφυλάσσει από χίλιες δυο κακοτοπιές, νομίζουμε ότι μας κρατάει ασφαλείς και προστατευμένους, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να μας μετατρέψει σε βαριές, ακίνητες, ένα με το χώμα, πατάτες.