Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Γίνεται να έχεις δουλέψει για καιρό «στο δάσος», να έχεις ταξιδέψει με έναν «μπλε κομήτη» και να έχεις εισηγηθεί σχέδια των «αόρατων πόλεων»;
Αν μιλάμε για τη Στέλλα Στεργίου, ναι, γίνεται. Οι περιπέτειές της στο μαγικό σύμπαν των κόμικς και του παιδικού βιβλίου ξεκίνησαν το 2009 και παρουσιάζονται έκτοτε σε έντυπες εκδόσεις και εκθέσεις.
Ανάμεσα στους κάθε λογής ήρωες που έχει συναντήσει, δεν θα μπορούσε να λείπει και μια… «μεγάλη πατάτα». Ας περάσουμε αμέσως στο ψητό.
Διάβασα αυτή την ερώτηση, και άρχισαν να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλες οι «πατάτες» που έχω κάνει, μικρές και μεγάλες. Αλήθεια, είναι τόσες πολλές, που σίγουρα θα έφτιαχναν μια κατσαρόλα νοστιμότατου πουρέ.
Αυτή που θα μοιραστώ, δεν είναι απαραίτητα η πρώτη που έκανα στη ζωή μου, αλλά είναι αυτή που ξεχώρισε στο μυαλό μου.
Είναι σαν να τη βλέπω μπροστά μου, και ίσως να φταίει ότι κρατώ το κόμικ όπου έχει τυπωθεί.
Η πατάτα μου έγινε ενώ δούλευα πάνω «Στο δάσος», μια φανταστική περιπέτεια κόμικ που φτιάξαμε με τον Σπύρο Γιαννακόπουλο. Ένα από τα πράγματα στα οποία δίνω ιδιαίτερη προσοχή όταν σχεδιάζω είναι τα χέρια των χαρακτήρων. Κάθε φορά, μετράω τα δάχτυλα ένα ένα για να βεβαιωθώ ότι έχω ζωγραφίσει τον σωστό αριθμό και, κάθε φορά, το επιβεβαιώνω πριν καθαρογράψω το σχέδιο και μετά άντε πάλι, πριν βάλω το χρώμα.
«Στο δάσος», λοιπόν, ένας χαρακτήρας αψήφησε όλους τους ελέγχους μου και απέκτησε έξι δάχτυλα. Και δε λέω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με έξι δάχτυλα, αλλά όταν ένας χαρακτήρας αρχίζει με πέντε και ξαφνικά έχει έξι και καταλήγει πάλι με πέντε, μπορείς να το πεις ίσως και μια κρυμμένη πατάτα, που σας την αφήσω να την ξετρυπώσετε.
Όταν λέω ότι έχω σπουδάσει στη σχολή αρχιτεκτονικής, υπάρχει αυτόματα η αντίληψη ότι ξέρω να σχεδιάζω χώρους με μεγάλη ακρίβεια, με εξαιρετική χρήση της προοπτικής.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε μελέτησα την προοπτική και μόνο λανθασμένα ξέρω να τη χρησιμοποιώ.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε μ’ αρέσει να σχεδιάζω εσωτερικούς κι εξωτερικούς χώρους, ακριβώς το αντίθετο! Για μένα η λανθασμένη προοπτική είναι μέρος του σχεδίου μου. Τοποθετώ γραμμές και χρώματα που σχηματίζουν χώρους μέσα στη συνολική σύνθεση.