Τον Ποταμό σίγουρα τον διαλέγω. Είναι ήδη στη βιβλιοθήκη με τα πολύτιμα μου. Ξεκάθαρα μου ταίριαξε.
Αρχικά, γιατί είναι ποταμός μέσα στη πόλη. Λατρεύω τις πόλεις με ποταμούς.
Δεύτερον, γιατί οι διαδρομές των ποταμών δηλώνουν ταξίδι.
Γυρνάω τις σελίδες του βιβλίου και γλιστρώντας το δάχτυλο μου πάνω στον ποταμό, διασχίζω όλη τη πόλη και βγαίνω έξω από αυτήν.
Ακολουθώντας τη γραμμή του, ταξιδεύω μέσα σε χωράφια, χαιρετώ φάρμες ζώων, γλιστράω μέσα από λόφους και πεδιάδες, μπαίνω μέσα σε ζούγκλες, περνάω μέσα από “μαγκρόβια” δάση, φτάνω σε μακρινούς ωκεανούς και επιστρέφω στη θαλπωρή του δωματίου μου μετά από καταιγίδα.
Ταξιδεύω σ’ όλον αυτό τον κόσμο κάνοντας το δάχτυλο μου καραβάκι και τον ακούω να μου ψιθυρίζει για όλον αυτό τον πλούτο της φύσης.
Τέλος, ο ποταμός μου θυμίζει κάτι που συνήθιζε να μου λέει η γιαγιά μου στα δύσκολα:
" Η ζωή είναι σαν το ποτάμι. Κυλάει και ανακυκλώνει. Οπότε θα περάσει και αυτό ".
Συνηθίζω να το λέω κι εγώ σε εμένα, στο γιό μου, σε φίλους, σε όποιον έχει ανάγκη να ακούσει έναν λόγο φωτεινό και αισιόδοξο.
Για αυτούς τους λόγους ο ποταμός μου έκλεισε το μάτι αυτή τη φορά.
Στα αφτιά μου έχω το τραγούδι του αγαπημένου Johny Cash "Big River"
[ Το βιβλίο Ο ποταμός του Marc Martin κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός ]
Μπορείτε να το βρείτε το εδώ
Οι σκέψεις αυτής της Δευτέρας είναι της Μιμής Νικολαϊδη που την συναντάτε στον Γάτο Μαουρίτσιο .
[Το βιβλίο της Δευτέρας : Οι μεγάλοι επιλέγουν ένα παιδικό βιβλίο για τους δικούς τους λόγους[.