Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Η Λία Φωτιάδου ασχολήθηκε πρωτίστως με τη ζωγραφική, τις γραφικές τέχνες και τη χαρακτική. Η εικονογράφηση παιδικών βιβλίων προέκυψε στην πορεία κι έτσι, από το 2016 έως σήμερα, έχει αναπτύξει το ταλέντο της μέσα σ’ αυτόν τον -κατά κύριο λόγο- πολύχρωμο κόσμο. Κάπου-κάπου, τυχαίνει και καμιά «πατάτα»:
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να βγάλουμε τις πατάτες μας στη φορά .Πατάτες μικρότερες και μεγαλύτερες, άλλες που έχω συνειδητοποιήσει και άλλες που ίσως είναι ακόμη κρυμμένες. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι όμως, καταλαβαίνω ότι δεν έχουν όλες οι πατάτες την ίδια βαρύτητα για όλους. Η πιο πρόσφατη δική μου πατάτα ήταν πατάτα συνεννόησης. Μου είχε ανατεθεί ένα κείμενο με ιστορικές και γεωγραφικές αναφορές, οπότε χρειαζόταν πολλή μελέτη από μέρους μου. Η πολύ αγαπητή μου συγγραφέας, μου έδωσε υλικό και εγώ με τη σειρά μου έψαξα χάρτες, τοπωνύμια και προσανατολισμούς με σκοπό να τοποθετήσω ένα σημαντικό για την ιστορία κτίριο σωστά στον χώρο (το οποίο υπήρξε, αλλά δεν έχει σωθεί, ούτε έχει βρεθεί η ακριβής του θέση ). Καθώς προτιμώ να δουλεύω αναλογικά (που σημαίνει πως ό,τι τελειώνω δεν είναι εύκολο να διορθωθεί ή να αλλαχθεί) έκανα πρώτα ένα προσχέδιο με το κτίριο στον περιβάλλοντα χώρο, το οποίο θεώρησα σαφές. Τότε ήταν που άρχισε η μεγάλη ασυνεννοησία γιατί ενώ συμφωνούσαμε πού πάνω κάτω τοποθετείται στον χάρτη, διαφωνούσαμε στην εικόνα ως προς τον προσανατολισμό του στον γύρω χώρο. Τελικά, μετά από άπειρες συζητήσεις και κάπως κατά λάθος, καταλάβαμε ότι διαφωνούσαμε γιατί ενώ εγώ πίσω από το κτήριο είχα ζωγραφίσει πρόχειρα ένα βραχώδες τοπίο, η συγγραφέας έβλεπε ένα αστικό τοπίο, πράγμα βέβαια, που ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου - ότι δηλαδή, μάλλον δεν ήταν και τόσο "ευανάγνωστη" η εικόνα που της έδωσα...
Τέλος καλό, όλα καλά, γελάσαμε και λίγο και μετά από μια μίνι δημοσκόπηση στις οικογένειές μας κατέληξα ότι μάλλον οι περισσότεροι βλέπουν βράχια αλλά έπρεπε να φροντίσω να τα βλέπουν όλοι!
Η σταθερά μεγάλη πατάτα που με ακολουθεί όταν ζωγραφίζω είναι που βουτάω το πινέλο στην κούπα του καφέ ...κάθε, μα κάθε φορά!
Θα ήταν μεγάλη πατάτα να μην τολμάς να κάνεις κάτι από φόβο να μην κάνεις πατάτα. Τα λέω για να τα ακούω και εγώ φυσικά .
