Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Η Δέσποινα Μπογδάνη- Σουγιούλ είναι μουσικοπαιδαγωγός και γράφει βιβλία που σχετίζονται με τη μουσική -όχι όλα, αλλά τα περισσότερα. Στην πρώτη «μεγάλη πατάτα» του έτους, μοιράζεται μαζί μας τις δικές τις από το παρελθόν αλλά και το μέλλον!
Το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο μου, από τις Εκδόσεις Πατάκη, με τίτλο «Μ’ ένα χάρτινο φεγγαράκι… ταξιδεύω», ένα παραμύθι με αφορμή τη ζωή και το έργο του Μάνου Χατζιδάκι. Αφού εκδόθηκε, θέλησα να μοιραστώ τη χαρά μου με τον γιο του. Ξεκίνησα να τον συναντήσω στο σπίτι του Μάνου στη Ρηγίλλης. Μου άνοιξε την πόρτα μια κυρία και με έβαλε να καθίσω. Όλα ήταν όπως ακριβώς τα είχε αφήσει εκείνος. Γυαλιά και μολύβια πάνω στο γραφείο του, παρτιτούρες πάνω στο πιάνο του και ουπς… να και το περίφημο αγαλματίδιο του κυρίου Όσκαρ που κέρδισε ο Μάνος το 1961 για το τραγούδι του «Τα παιδιά του Πειραιά». Στεκόταν σε μια προθήκη με την πλάτη γυρισμένη σε μένα κοιτώντας τον τοίχο, σαν να είναι σε τιμωρία. «Κάποιος θα ξεσκόνισε και το έβαλε βιαστικά στη θέση του, με λάθος τρόπο», σκέφτηκα. Το πήρα στα χέρια μου και το γύρισα «σωστά» κατά τη δική μου γνώμη, να κοιτάει εμένα και το υπόλοιπο δωμάτιο, διορθώνοντας το υποτιθέμενο λάθος. Δεν άργησε να έρθει ο γιος του, ο οποίος γύρισε το αγαλματίδιο όπως ήταν πριν, με την πλάτη γυρισμένη σε ό,τι εκπροσωπούσε, σε ό,τι στενοχωρούσε τον Μάνο… δείχνοντας αποστροφή και απαξίωση για ένα βραβείο που πέρασε πολλά μέχρι να βρει τη συγκεκριμένη θέση.
Το 1987 ήταν η χρονιά που πήρα το Δίπλωμά μου στο πιάνο από το Εθνικό Ωδείο. Είχα δουλέψει πολύ δύο χρόνια για να ετοιμάσω ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα, όπως κάθε παιδί που έφτανε στο Δίπλωμα. Το άγχος ήταν διπλό, αφού οι εξετάσεις είναι κατάμεστες από κόσμο. Ξεκίνησα να ερμηνεύω το πρόγραμμα που είχα ετοιμάσει, με συγκεκριμένη σειρά των μουσικών έργων και, όπως πολύ συχνά μου συνέβαινε, χάθηκα στον δικό μου μουσικό μικρόκοσμο χωρίς να έχω επαφή με το υπόλοιπο περιβάλλον, χωρίς καν να ακούω τι γίνεται γύρω μου. Κάποια στιγμή, ο σπουδαίος αρχιμουσικός Βύρων Κολάσης, που ήταν στα μέλη της επιτροπής, μου ζητά ν’ αλλάξω τη σειρά. Φυσικά δεν τον άκουσα και συνέχισα το δικό μου πρόγραμμα. Σε λίγα λεπτά μου ξαναζήτησε να αλλάξω τη σειρά και πάλι δεν αντέδρασα και εκνευρισμένος γυρνάει στον διπλανό του και του λέει: «Μα καλά αυτό το παιδί είναι κουφό; Δεν ακούει;» Θα αναρωτιέστε πώς τα έμαθα εγώ όλα αυτά. Από όλους όσους ήταν εκεί κοντά και μου διηγήθηκαν το συμβάν. Βέβαια, αυτό δεν τον εμπόδισε, όπως και τους υπόλοιπους, να μου βάλουν άριστα και να επιβραβεύσουν την προσπάθειά μου.
Το 2023 έφυγε και μαζί του έφυγε και ο γιος μου από το σπίτι γιατί μεγάλωσε και θέλησε να ανεξαρτητοποιηθεί. Πήρε λοιπόν τα πραγματάκια του, πήρε και τον σκύλο του που καθώς περπατούσε άφηνε 3 κιλά τρίχα πίσω του και βρήκαν παρεούλα σπίτι και δουλειά.
Το 2024 έφτασε και σαν να βλέπω, μαζί με τον νέο χρόνο, να έρχεται στα χέρια μου μια καυτή πατάτα. Ποια είναι αυτή; Αυτή που σαν την ανοίξεις μέσα της θα βρεις τον γιο μου που τα βρήκε σκούρα γιατί κουράστηκε, λέει, να πλένει και να σιδερώνει τα ρούχα του, βαρέθηκε να μαγειρεύει και να καθαρίζει το σπίτι του και σκέφτεται πολύ σοβαρά να ξαναγυρίσει στην αγκαλιά της μανούλας του και στη φροντίδα της. Κι εγώ που απογαλακτίστηκα και ζω τις ωραιότερες στιγμές της όψιμης «φοιτητικής μου ζωής», πώς θα πρέπει να αντιδράσω; Είναι τώρα ώρα να καίει τα χέρια μου τέτοια καυτή πατάτα;
Λίγα λόγια για την Αλίκη Γιαννάκη
Η Αλίκη ήρθε στον κόσμο του παιδικού βιβλίου το 2015 αλλά εικονογραφημένα κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε ποικίλα μέσα, από παιδικά παιχνίδια και ρούχα έως μουσικά περιοδικά. Παρ' όλα αυτά, είναι γνωστή πατατοπαραγωγός και το μεγαλύτερο πάθος της είναι να παρακολουθεί καλλιτεχνικό πατινάζ.