Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Πατάτα-ντουέτο αυτή τη φορά, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «Η περιπέτεια ενός ιππότη» του Σπύρου Γιαννακόπουλου, που σκαρφίστηκε την ιστορία, και της Γεωργίας Ζάχαρη, που τη γέμισε εικόνες. Προτού ξεκινήσετε να διαβάζετε «τη μεγάλη πατάτα τους» οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε ότι η καρδιά σας είναι πολύ πιθανό να ξεχειλίσει από… καλοσύνη και αγάπη. Τόσο ειλικρινά και ανεπιτήδευτα μιλάνε αυτοί οι δύο εξαιρετικοί δημιουργοί! Απολαύστε τους:
Σπύρος Γιαννακόπουλος: Είχα ολοκληρώσει το πρώτο μου βιβλίο, τον Τρύφωνα, είχε εγκριθεί, πήγαινε προς έκδοση και τα μυαλά μου είχαν πάρει αέρα. Λέω, τώρα θα γράψω τον νέο Χάρι Πότερ. Ξεκινάω να γράφω και να γράφω ατελείωτα, ανοικονόμητα, χωρίς να ξέρω που θέλω να πάω, χωρίς να ξέρω τι θέλω να πω, και επειδή στην ιστορία είχα και κάποιους μάγους πίστευα ότι θα βάλω να συμβούν πράγματα με μαγικά, να ανοίξουν πόρτες, να δοθεί μια λύση, να φτάσω σε ένα φινάλε. Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν μια πατάτα, γεμάτη τρύπες, που δεν έκλειναν με τίποτα. Μια μεγάλη πατάτα που μου πήρε έναν χρόνο από τη ζωή μου. Ωστόσο, από τις πατάτες μας μαθαίνουμε. Αν έμαθα κάτι από αυτήν, είναι να δουλεύω με πρόγραμμα, με σκελετό, με χαμηλά το κεφάλι, και να είμαι φειδωλός με τη χρήση της μαγείας.
Γεωργία Ζάχαρη: Έχω κάνει απίστευτα πολλές πατάτες σε κάθε τομέα που έχω εργαστεί ποτέ. Για πολλούς λόγους! Από άγχος, κυρίως. Εδώ, θα σας πω μια πολύ απλή πατάτα μου. Όταν με τη Στέλλα Στεργίου ζωγραφίζαμε το Καπλάνι της Βιτρίνας, τις μισές σελίδες τις χρωμάτιζε η Στέλλα στον υπολογιστή της και τις άλλες μισές εγώ στον δικό μου. Μετά, τις στέλναμε στον εκδοτικό οίκο να τις δουν. Και από τα πολλά πήγαινε-έλα από τον έναν υπολογιστή στον άλλο, δύο σελίδες τις ξέχασα τελείως. Δεν τις έστειλα στη Στέλλα και δεν τις έστειλε στον εκδοτικό και κάποια στιγμή κοιτώντας το αρχείο του βιβλίου όπως ήταν μέχρι τότε, λέω: “ΚΑΛΕ! Πού είναι η σκηνή με την Άρτεμη;” και λέει και η Στέλλα: “Καλέ, μα πού είναι η σκηνή με την Άρτεμη;” και τη βρήκαμε χωμένη σε έναν ξεχασμένο φάκελο κάπου. Υπάρχει στο τελικό βιβλίο πάντως, το υπόσχομαι.
Γεωργία: Ο ιππότης μας κολύμπησε σε θάλασσες πατατόσουπας, αποψίλωσε δάση από πατατάκια και διέσχισε βάλτους πουρέ για να φτάσει επιτέλους στο τυπογραφείο. Ένας από αυτούς τους βάλτους ήταν ότι πλησιάζοντας προς το τέλος της εικονογράφησης του βιβλίου, η Γεωργία έπεσε σε μια πατατοσαλάτα άγχους και αμφισβήτησης και αρνιόταν πεισματικά να τελειώσει το τελευταίο σαλόνι. Όταν ο Σπύρος ρωτούσε: “Όλα καλα;” του έλεγε: “Ναι, ναι” και όταν έλεγε: “Πώς πάει; Θες να μου δείξεις την τάδε σελίδα;”, αυτή έλεγε: “Ναι, ναι θα σου στείλω σε λίγο”. Και μαντέψτε, αγαπητοί αναγνώστες: δεν έστελνε! Αυτή, λοιπόν, ήταν μια μεγάλη πατάτα συνεννόησης γιατί αν μοιραζόταν λίγο από το άγχος της, ούτε τον Σπύρο θα εκνεύριζε με την συνεχή εξαφάνιση, ούτε θα της φαινόταν τόσο βουνό η δουλειά.
Σπύρος: Όταν ρωτούσα τη Γεωργία: “Πότε θα μου στείλεις την τελική σελίδα”, εκείνη απαντούσε: “Σε λίγο”. Σίγουρα το “λίγο” είναι μια έννοια σχετική. Αλλά το λίγο της Γεωργίας ήταν λίγο περισσότερο από αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου για λίγο. Ή πιο απλά: οι σελίδες δεν έρχονταν ποτέ! Η Γεωργία είχε βραχυκυκλώσει, εξαφανιζόταν, κι εμένα με έπιανε πανικός. Τι έκανα; Υπομονή. Ανάσες. Κοίταγμα μέιλ. Κενό. Υπομονή. Εκνευρισμός. “Γεωργία, πού είναι οι σελίδες;”, “Έτοιμες, σου τις στέλνω σε λίγο”. Πουθενά οι σελίδες. “ΓΕΩΡΓΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ;” Σιωπή. Ακόμη πιο μεγάλος εκνευρισμός. Μέχρι που η Γεωργία κάποια στιγμή ανοίχτηκε και μου είπε για το άγχος της. Και μιλήσαμε. Και δώσαμε χρόνο, κι άλλο χρόνο. Και οι σελίδες ήρθαν. Και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι για το αποτέλεσμα. Και στα επόμενα θα επικοινωνούμε καλύτερα. Όπως είναι καλό να κάνουμε γενικά. Να επικοινωνούμε.
Γεωργία: Ουφ και αμάν όντως. Σκεφτήκαμε πολύ τι να πούμε εδώ γιατί ένα σωρό πατάτες γίνονται εκεί έξω και καταλήγουν και σε πατάτες και στο μέσα μας. Οι πλούσιοι γίνονται πιο πλούσιοι και οι φτωχοί πιο φτωχοί, και οι πλούσιοι δεν είναι συμπαθείς εξερευνητές σαν τον Σκρουτζ ΜακΝτακ. Αλλάζουν οι γειτονιές μας γιατί δεν έχουν πια όλοι χρήματα για να συνεχίζουν να έχουν σπίτια εκεί που είχαν, και όλα γίνονται πιο ακριβά -ακόμη και οι πατάτες στο σούπερ μάρκετ! Και υπάρχουν παντού άνθρωποι που θέλουν να μας ελέγξουν, αλλά αυτούς δεν τους ελέγχει κανείς.
Σπύρος: Ναι, αλλά πώς να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κατάσταση; Πώς να κάνουμε την κοινωνία καλύτερη; Πώς να προβάλουμε την αντίστασή μας σε αυτούς τους ανθρώπους; Για τον καθένα μόνο του, αυτό φαίνεται βουνό. Αν όμως ακούσουμε ο ένας τον άλλον, αν ακούσουμε τα άγχη και τους φόβους μας συλλογικά, και τα καταλάβουμε, θα είμαστε λίγο λιγότερο μόνοι. Και αν είμαστε λιγότερο μόνοι, θα είμαστε πιο αλληλέγγυοι και ενωμένοι. Άλλωστε, αυτό φοβόταν και ο Δρακουμέλ: ότι στρουμφάκια ενωμένα, ποτέ νικημένα.
Σπύρος: Εγώ δεν παίρνω κάτι. Κάνω και καλά πως δεν θέλω. Και τσιμπάω από τους άλλους. Έτσι, αν είμαστε και πολλοί στο σινεμά, τρώω απ’ όλα και πολλά. Αν και τα ποπ κορν μου σπάνε λίγο τα νεύρα, γιατί κολλάνε στα δόντια.
Γεωργία: Νάτσος με πολύ τυρί. Και αν τελειώσουν τα νάτσος νωρίς, μπορεί να βουτάω διακριτικά και ένα δαχτυλάκι στο τυρί.
